Een "non-speaking" theaterstuk met poppentheater en maskers over dementie

Dit "non-speaking" theaterstuk maakt gebruik van beweging, poppentheater en maskers om het gedeelde leven van een kunstenaarsduo te vieren - André met zijn typemachine, Dorine met haar cello - en hoe ze hun liefde samen herbeleven en heruitvinden terwijl Alzheimer een blijvend onderdeel van hun relatie wordt. 

De voorstelling is een achtbaan van lachen en huilen, een stille wervelwind van emoties die worden overgebracht via maskers die meesterlijk balanceren tussen drama en komedie, leven en dood, liefde en de vergetelheid.